جایگاه طنز در شعر انقلاب اسلامی ایران

از جمله راه هایی که جهت رفع گرفتگی روح و افسردگی انسان، پیشنهاد می شود، افزایش خنده است. استفاده از طنز و مطالب طنزآمیز، یکی از عوامل ایجاد خنده است که موجب شادی روح و انبساط خاطر می شود. طنز اثری ادبی است که جنبه های بد رفتار بشر، ضعف های اخلاقی و فسادهای اجتماعی و سیاسی یا اشتباهات انسان را به شیوه ای خنده آمیز و غیر مستقیم بازگو می کند. شعر انقلاب شعری جامعه گرا و مردمدار است و طنز وظیفه ی جامعه اندیشی و بصیرت افزایی افراد را دارد. تعداد زیادی شاعر طنزپرداز برجسته در زمینه انقلاب اسلامی ایران فعالیت می کنند، همچنین طنزپردازانی هستند که با مبانی انقلاب مشکلی ندارند و اندیشه های آنان به شاعران انقلاب نزدیک است که پرداختن به آثار آنان و بررسی دیدگاهها، سبک و شیوهی کار و جایگاهشان، می تواند قابل توجه باشد و این مسأله را روشن کند که «طنز در شعر انقلاب اسلامی ایران از چه جایگاهی برخوردار است؟» این پژوهش با هدف شناسایی و بررسی زاویه های مختلف طنز در شعر انقلاب و کارکرد معنا گرایانه ی آن، به عنوان یکی از مولفه های اصلی شعر انقلاب، در بازه ی زمانی انقلاب اسلامی ایران، آثار اغلب شاعران طنزپرداز، کتاب ها، مجله ها و مقاله های در پیوند را از نظر گذرانده و دریافته است که طنز سیاسی و اجتماعی، طعن و هجو بیگانگان، خطاهای سیاسی اصحاب قدرت داخلی و سوء رفتارهای افراد جامعه نظیر ریاورزی و دروغگویی، دست مایه ی اصلی شاعران ظریف طنزپرداز بوده است. همچنین کاربست قالب ها، شکل ها و حتی بدعت کاری در ساخت های رایج ادبی از ویژگی های شعر طنز انقلاب به حساب می آید. در این پژوهش با شیوه ی تحلیل محتوا، جایگاه طنز در شعر انقلاب اسلامی، تا حد شایسته ای نشان داده شده است.